Tomasz Niechoda przy pięknym okazie lipy w ur. Kamień (2008)

Uroczyska BPN

Uroczysko w oddziale 257, tj. w północnej części rezerwatu ścisłego Białowieskiego Parku Narodowego, nad rzeką Hwoźną.

Ryszard Zaręba podaje w „Opisaniu stosunków leśnych w Białowieskim Parku Narodowym” (Warszawa 1956), że nazwa uroczyska wzięła się od potężnego głazu narzutowego, który łupano tutaj do budowy pałacu carskiego w Białowieży w końcu XIX wieku.

Na terenie uroczyska, oprócz pięknych okazów starych drzew, występują kurhany i kopce ziemne. W 1969 roku badania tutaj przeprowadziła archeolog Łucja Okulicz-Kozaryn. Rozkopany był kurhan ziemny i nasyp pokryty brukiem kamiennym. W kurhanie stwierdzono brak warstwy kulturowej. Natomiast prace przy nasypie ziemnym musiano przerwać z powodu wysokiego poziomu wód gruntowych.

Uroczyskiem Kamień interesowała się również Irena Górska, która w latach 1969-1971 skartowała na tym obszarze skupisko 103 kopców ziemnych ze śladami płaszczy i obstaw kamiennych oraz jeden kurhan o średnicy 7 m w całości pokryty płaszczem kamiennym (zob. jej artykuł na ten temat w „Archeologii Polski” – T. 21, R. 1976).

Kolejne podobne obiekty zostały zinwentaryzowane przez Tomasza Samojlika w początku XXI wieku. Badacz wskazuje na ich podobieństwo do wielbarskich pochówków książęcych, które są znane z innych części Podlasia. Pobrana spomiędzy kamieni próbka węgla drzewnego wydatowana została radiowęglowo na V-VI wiek n.e. Na podstawie tych danych można twierdzić, że ten teren człowiek penetrował już w czasach starożytnych. (Oprac. Piotr Bajko)

Galeria