 |
| Mikołaj Marcińczuk |
Białoruski lekarz-pediatra oraz działacz społeczny i polityczny, pracował w Białowieży podczas ostatniej okupacji niemieckiej.
Urodził się 16 grudnia 1901 r. w Kubielnikach w powiecie grodzieńskim.
W 1921 roku został jednym z założycieli Białoruskiego Związku Studentów i redaktorem czasopisma „Studenckaja Dumka”. Brał udział w działalności Towarzystwa Szkoły Białoruskiej – od 1925 roku był jego sekretarzem, a od 1934 zastępcą przewodniczącego.
W 1927 roku ukończył Wydział Medyczny Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W tym samym roku zaczął wykładać anatomię i chemię w wileńskim Gimnazjum Białoruskim. Pracował jednocześnie w uniwersyteckiej klinice.
Był oskarżany przez komunistyczną prasę o współpracę z władzami polskimi. Natomiast polskie władze zarzucały mu prowadzenie działalności zagrażającej polskim interesom narodowym. W tej sytuacji Marcińczyk w latach 30. zrezygnował z działalności społecznej i politycznej. Mimo to w 1931 roku został zesłany do wsi Narewka pod dozór policji. Pracował tutaj jako lekarz. W latach 1941-1944 był lekarzem w Białowieży. Po tym jak Grodzieńszczyzna weszła w skład Białoruskiej SRR, przeniósł się z Białowieży do Grodna, gdzie objął stanowisko głównego lekarza szpitala zakaźnego.
W 1948 roku został aresztowany, a w następnym roku zesłany do obozu w Workucie. Pracował jako lekarz w szpitalu obozowym Nr 175/67. Z zesłania powrócił zrehabilitowany w 1956 roku. Osiadł w Grodnie podejmując tutaj pracę w szpitalu obwodowym.
Zmarł 23 kwietnia 1980 roku w Grodnie. (Oprac. Piotr Bajko)
