Dom, w którym mieszkali Agata i Bazyl Grygorowiczowie. Wygląd w październiku 2025 r. Fot. Piotr Bajko.

Starszy woźny w Muzeum Przyrodniczo-Leśnym Białowieskiego Parku Narodowego.

Urodził się 7 grudnia 1907 roku w miejscowości Bindziuha (pow. białostocki), w rodzinie Antoniego i Eudokii. Ojciec był małorolnym chłopem, posiadał 2 ha ziemi.

W 1915 roku wraz z rodzicami został wywieziony do Rosji. Rodzina trafiła do Samary nad Wołgą. Tutaj Bazyl uczył się w rosyjskiej szkole. W 1921 roku ukończył 6 oddziałów szkoły powszechnej. W tym samym roku rodzina Grygorowiczów powróciła do rodzinnej miejscowości w Polsce. Bazyl przez 3 lata uczył się krawiectwa.

W 1930 roku został powołany do czynnej służby wojskowej, którą odbywał w 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku. W wojsku uczęszczał na kursy wieczorowe, na których przerabiano materiał szóstej i siódmej klasy szkoły podstawowej. Zdemobilizowany w 1932 roku.

3 października 1937 roku zawarł związek małżeński z mieszkanką Białowieży – Agatą Dowbysz. Małżeństwo to było bezdzietne.

Bazyl zajmował się głównie krawiectwem, pracował też dorywczo.

W czasie wyzwolenia Białowieży spod okupacji niemieckiej w lipcu 1944 roku dowództwo radzieckie powierzyło Grygorowiczowi zarządzanie gospodarstwem Puszczy. Zabezpieczał on przed grabieżą laboratorium biologiczne, muzeum, bibliotekę naukową, zadbał też o zgromadzenie dostatecznej ilości karmy dla żubrów na okres najbliższej zimy. Wspomina o tym mjr rez. Hikmat Muratow na łamach czasopisma „Kraj Rad” (nr 27/1975).

Z dniem 15 czerwca 1961 roku Grygorowicz został zatrudniony w charakterze kontraktowego woźnego w Muzeum Przyrodniczo-Leśnym Białowieskiego Parku Narodowego. 1 listopada 1964 roku został kontraktowym starszym woźnym. Pracował w dwóch muzeach – starym i nowym. Uczestniczył w przewożeniu eksponatów do nowego pomieszczenia. Troszczył się wraz z preparatorem Mikołajem Buszko o ich prawidłową konserwację.

Pan Bazyl dał się poznać jako pracownik sumienny, odpowiedzialny, zaangażowany w to, co robi. Przełożeni byli zadowoleni z jego pracy. Poza tym cechowała go wysoka kultura osobista, a także życzliwość dla innych ludzi.

Na emeryturę odszedł 28 lutego 1974 roku.

Zmarł 26 października 1983 roku w wieku 76 lat. Pochowany na cmentarzu w Białowieży. Żona Agata zmarła w 1986 roku.

(Oprac. Piotr Bajko)

Galeria