Bolesław Zabielski (1910-1989)

Profesor zwyczajny doktor habilitowany. Organizator i wieloletni kierownik Katedry Urządzania Lasu Uniwersytetu Poznańskiego, były dziekan Wydziału Leśnego Akademii Rolniczej w Poznaniu. Przed II wojną światową pracował w Oddziale Urządzania Lasu Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży.

Urodził się 27 grudnia 1910 roku we wsi Żebry-Chudek, gm. Sypniewo, pow. Maków Mazowiecki. W latach 1915-1918 przebywał z rodzicami w Rosji na przymusowej ewakuacji. Po ukończeniu gimnazjum w Ostrołęce w 1929 roku, rozpoczął studia leśne na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego; ukończył je z wyróżnieniem w 1934 roku, uzyskując dyplom inżyniera leśnictwa.

Od 1 lipca 1934 do 30 lipca 1935 roku pełnił obowiązki asystenta-wolontariusza przy Katedrze Dendrometrii i Statystyki Leśnej Wydziału Rolniczo-Leśnego Uniwersytetu Poznańskiego.

Od 1 lipca 1935 roku pracował w Oddziale Urządzania Lasu Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży w charakterze taksatora. Brał udział w terenowym i kameralnym opracowaniu planów gospodarczych 11 nadleśnictw o łącznej powierzchni 170.000 ha. W 1939 roku złożył państwowy egzamin techniczno-leśny na stanowiska I kategorii, po czym został mianowany referendarzem Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży. W Białowieży przebywał do 28 lutego 1940 roku.

Od początku marca 1940 do końca maja 1942 roku nie pracował zawodowo. Później podjął pracę w Nadleśnictwie Państwowym Pierzchnica (woj. kieleckie) – zatrudniony był początkowo jako tłumacz, następnie – drugi sekretarz i adiunkt, a po wyzwoleniu – nadleśniczy. W nadleśnictwie tym pracował do 12 stycznia 1945 roku.

Od 1 lipca 1945 roku był kierownikiem Oddziału Urządzenia Lasu Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu. Pracował jednocześnie naukowo. Z dniem 1 września 1948 roku zaczął kierować Katedrą Dendrometrii na Wydziale Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, a 1 września 1950 roku został kierownikiem Katedry Urządzania Lasu UP, którą od podstaw organizował. W latach 1951-52 i 1970-72 pełnił funkcję dziekana Wydziału Leśnego UP. W latach 1963-66 był przewodniczącym Rady Naukowej ds. Leśnych Zakładów Doświadczalnych.

W 1960 roku zorganizował Międzywydziałową Pracownię Izotopową Akademii Rolniczej w Poznaniu i kierował tą placówką do 1967 roku. W latach 1963-64 stworzył 30 stacji doświadczalnych na terenie Lasów Doświadczalnych WSR w Poznaniu.

Stopień doktora nauk leśnych uzyskał w 1946 roku na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Habilitował się w 1951 roku i uzyskał stopień docenta w zakresie urządzania lasu. W 1959 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1967 roku – profesora zwyczajnego.

Dorobek naukowy B. Zabielskiego w postaci oryginalnych prac własnych, podręczników, skryptów, doniesień i artykułów naukowych liczy 316 pozycji. Wśród jego publikacji znajdujemy dwie pozycje poświęcone Puszczy Białowieskiej: 1) Stan gospodarki leśnej w Puszczy Białowieskiej i problemy jej modernizacji („Nauka i Praktyka” nr 3 z 1980 r.); 2) Stan zapasu Puszczy Białowieskiej i możliwości jego stopniowego podwyższania („Sylwan” nr 3 z 1984 r.).

B. Zabielski zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 30 kwietnia 1989 roku w Suchym Lesie k. Poznania. Pochowany został 5 maja 1989 roku na cmentarzu w Morasku k. Poznania. (Oprac. Piotr Bajko)

Galeria